Podstawową zasadą, odnoszącą się do urlopów jest to, że wykorzystuje go się w sposób nieprzerwany (art. 152 § 1 kp). Jeżeli więc pracownik rozpoczął urlop, to co do zasady powinien na nim przebywać w wyznaczonym okresie. Odwołanie z urlopu (art. 167 § 1 kp) jest ostatecznością, do której pracodawca może sięgnąć w wyjątkowych okolicznościach. Swoim charakterem takie odwołanie jest podobne do przesunięcia terminu urlopu przez pracodawcę, gdyż w gruncie rzeczy sprowadza się do tego samego – zmiany terminu urlopu pracownika.

Urlop przysługuje każdemu pracownikowi bez względu na to, w jaki sposób nawiązano stosunek pracy (np. w drodze umowy lub mianowania). Do jego uzyskania wystarczy mieć status pracownika zatrudnionego na umowę o pracę i pozostawać do dyspozycji pracodawcy (w gotowości do jej świadczenia). W konsekwencji niedopuszczalne będą sytuacje, gdy pracodawca jest niezadowolony ze swojego pracownika i w ramach nieformalnej „kary” nie udzieli pracownikowi urlopu. Nie będzie również możliwe faktyczne przymuszenie pracownika do zrzeczenia się swojego prawa do urlopu.

Kodeks pracy w art. 9 wyraźnie wymienia układ zbiorowy pracy jako jedno ze źródeł prawa pracy. Jest to umowa zawierana pomiędzy związkiem zawodowym (lub ich organizacją) a przedsiębiorcą (lub ich organizacją). Jego podstawową funkcją jest uregulowanie tego, jak ma się kształtować stosunek pracy między pracownikiem a pracodawcą w zakładzie pracy objętym układem, ze szczególnym uwzględnieniem zasad wynagradzania.

  Kwestia szkoleń w obecnym stanie prawnym nie została uregulowana kompleksowo. W Kodeksie pracy rozstrzygnięte zostało zagadnienie szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Ustawodawca nie wypowiedział się natomiast na temat szkoleń podnoszących kwalifikacje zawodowe pracowników. Przyjęto jedynie wycinkową regulację, z której wynika, że pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe za zgodą lub z inicjatywy pracodawcy, przysługuje urlop szkoleniowy, za który pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia.

Zasada automatyzmu prawnego i uprzywilejowania pracownika powoduje, że postanowienia układowe przenikają do indywidulanych stosunków pracy, modyfikując ich treść. Zgodnie z art. 18 k.p. stosunki pracy ukształtowane są nie tylko umowami o pracę, ale również układami zbiorowymi prawa pracy. Należy jednak pamiętać, że porozumienie ze związkami zawodowymi reprezentującymi interesy wszystkich pracowników, nie zastępuje indywidualnych oświadczeń woli pracowników w przedmiocie zgody na zmianę dotychczasowych warunków płacy, które można uznać za mniej korzystne dla pracownika.

Wspólna odpowiedzialność pracowników dotyczy powierzonego łącznie im mienia z obowiązkiem wyliczenia się. Do mienia tego rodzaju zalicza się pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia, instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze oraz innego rodzaju mienie. Za szkodę w takim przypadku pracownik odpowiada do pełnej wartości powierzonego mienia.