W dniu 20 marca 2020 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r., poz. 491), które wprowadziło szczególne zasady odbywania rozpoczętej po dniu 15 marca br. obowiązkowej kwarantanny po przekroczeniu granicy Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku, zgodnie z nowymi przepisami, organ inspekcji sanitarnej nie wydaje odrębnych decyzji. Pracownik zobowiązany jest telefonicznie lub mailowo powiadomić pracodawcę o kwarantannie i przewidywanym terminie jej zakończenia. Kwarantanna powinna trwać 14 dni od dnia następnego po przekroczeniu granicy.

W przypadku niezdolności do pracy wywołanej chorobą pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy przez okres nie dłuższy niż 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni (art. 8 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). Pracownik może przebywać na zwolnieniu lekarskim nieprzerwanie przez wyżej wskazany czas, jednak zdarzają się również sytuacje, gdy jest on niezdolny do pracy kilkukrotnie z powodu tej samej choroby. Jeżeli przerwa pomiędzy chorobami nie przekraczała 60 dni, to ZUS wliczy poszczególne okresy niezdolności do pracy wywołane tą samą chorobą do jednego okresu zasiłkowego. Może się to wiązać dla pracownika z odmówieniem prawa do zasiłku chorobowego, gdy zostanie przekroczony maksymalny czas jego pobierania.

W przypadku zawarcia umowy o pracę z kobietą w ciąży, nawet gdy rzeczywistą podstawą jej zatrudnienia była chęć uzyskania zasiłku macierzyńskiego, nie jest ani naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem. Jeżeli zatrudnienie jest legalne, a praca była świadczona zgodnie z umową, kobiecie przysługują takie same prawa, jak innym pracownikom. Z punktu widzenia oceny sytuacji nie są ważne intencje zatrudnienia czy – co do zasady – jego długość, ale fakt, że zatrudnienie nie jest pozorne, co wiąże się jego faktyczną realizacją na mocy art. 22 § 1 k.p. Kluczowe jest to, aby doszło do wykonania przez pracownika pracy na rzecz pracodawcy, w warunkach podporządkowania pracowniczego, w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę, za którą pracownik powinien otrzymać należne mu wynagrodzenie za pracę (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 września 2000 r., II UKN 692/99). 

7 lipca 2015 roku Prezydent podpisał ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz niektórych innych ustaw. Wprowadza ona szereg zmian w zakresie otrzymywania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w tym w szczególności zmiany w sposobie obliczania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (analogicznie dla świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku macierzyńskiego i opiekuńczego)

Nianiom, które w ciągu ostatnich trzech lat przepracowały przynajmniej 365 dni, przysługuje prawo do zasiłku dla bezrobotnych – tak wynika z odpowiedzi Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej na interpelację w sprawie znowelizowanej ustawy o promocji i instytucjach rynku pracy.

Zasadą jest, iż za okres urlopu macierzyńskiego oraz dodatkowego urlopu macierzyńskiego przysługuje zasiłek w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku (jak dotychczas). Z kolei miesięczny zasiłek macierzyński za okres korzystania z urlopu rodzicielskiego wynosi 60% tej podstawy.