Za wypadek przy pracy można uznać zdarzenie, które da się sprowadzić do czasowego bądź miejscowego powiązania przyczyny zewnętrznej doznanego uszczerbku na zdrowiu z faktem wykonywania przez pracownika określonych czynności.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 lutego 2014 roku (I UZP 4/13) potwierdza istnienie dwutorowego sposobu dochodzenia świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego. Ubezpieczony bowiem, chcąc dochodzić takich świadczeń w sytuacji nieotrzymania od pracodawcy protokołu powypadkowego albo w przypadku otrzymania protokołu stwierdzającego, iż dane zdarzenie nie było wypadkiem przy pracy, ma do wyboru dwie możliwości.

Ubezpieczonemu, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu przysługuje jednorazowe odszkodowanie, ustalane procentowo w stosunku do wielkości doznanych obrażeń. Zasadnicze znaczenie ma jednakże charakter wspomnianego odszkodowania, gdyż jako świadczenie ubezpieczeniowe a nie pracownicze nie podlega ono przedawnieniu.

Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych przyznaje uprawnionym szereg świadczeń przysługujących w związku z zaistnieniem określonych w ustawie wypadków lub chorób. Do powyższych świadczeń zalicza się m.in. jednorazowe odszkodowanie dla ubezpieczonego

Definicja wypadku przy pracy ujęta została w tzw. ustawie wypadkowej, zgodnie z którą za wypadek przy pracy uznaje się zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz albo śmierć, które nastąpiło w związku z pracą. Dopiero łączne spełnienie tych przesłanek pozwala zakwalifikować zdarzenie jako wypadek przy pracy. Doprecyzujmy nieco tą definicję…