Minimalna płaca za pracę regulowane jest na mocy ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r., poz. 847). Ustawa ta stanowi wypełnienie obowiązku zapisanego w konstytucji. Minimalne wynagrodzenie na podstawie przepisów prawa jest minimalną kwotą należną pracownikowi za pracę w pełnym wymiarze, tzw. praca na cały etat.

Ustalenie, czy w danej sytuacji możliwe jest podpisanie umowy cywilnoprawnej, czy też wymagana jest umowa o pracę bywa kłopotliwe. Należy jednak pamiętać, że przepis kodeksu pracy zakazują zastępowania umów o pracę umowami cywilnoprawnymi. Dlatego w razie sporu sądowego, sąd bada faktyczne warunki wykonywania pracy a nie samą treść umowy zawartej przez strony. Gdy umowa faktycznie jest wykonywana w warunkach wskazujących na stosunek pracy, to ustalenie takie decyduje o charakterze łączącego strony stosunku prawnego. Tak skonstruowane przepisy kodeksu pracy mają na celu ochronę pracownika jako strony słabszej, gdyż pracodawca może wymuszać określoną nazwę i treść umowy, które wskazują na umowę cywilnoprawną, mimo, że na jej podstawie realizuje stosunek pracy.

Ocena charakteru umowy łączącej strony zależy nie od jej nazwy, ale od wynikających z niej zobowiązań stron (prawa i obowiązki określone w umowie) oraz od sposobu jej faktycznego wykonywania.

22 lutego 2016 r. wchodzą w życie istotne zmiany w Kodeksie pracy dotyczące w szczególności rodzajów umów o pracę i zasad ich wypowiadania. Dla pracodawców zmiany te mają charakter zasadniczy – nie tylko zmianie ulec muszą dotychczasowe zwyczaje w zatrudnianiu pracowników, ale też znowelizowane przepisy wywierają w pewnym zakresie wpływ na obecnie istniejące stosunki pracy.

Pracodawca jest płatnikiem składek w stosunku do swoich pracowników, także z tytułu umów zawartych przez nich z osobą trzecią, jeżeli na ich podstawie wykonują pracę na rzecz tego pracodawcy

W czwartek 23 października 2014 roku Sejm przyjął nowelizację do ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (tzw. ustawy systemowej), na mocy której zmienią się zasady dotyczące m.in. obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne od umów zlecenia.

Osoby wkraczające na rynek zawodowy nieraz stoją przed wyborem formy prawnej, na podstawie której wykonywać będą swoją pracę. Najczęściej podstawą tą jest jedna z trzech form: umowa o pracę, umowa zlecenie oraz prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej. Poniżej omówione zostaną obowiązki ubezpieczeniowe wynikające z powyższych form zatrudnienia.

Kwestia swobody wyboru przez strony stosunku pracy prawa właściwego dla umowy o pracę jest uregulowana na poziomie Unii Europejskiej – Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)

W przypadku rozwiązania bądź wygaśnięcia stosunku pracy, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy. Pewne wyjątki dopuszczone są tylko w sytuacji zatrudnienia u tego samego pracodawcy na podstawie umowy o pracę na okres próbny, umowy o pracę na czas określony lub umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy.

Zasady zawierania i rozwiązywania umów o pracę na czas określony były już przedmiotem niejednej opinii czy analizy, publikowanych na łamach prasy. Wiadomym jest zatem, iż żeby terminowa umowa o pracę mogła być przez jedną ze stron wypowiedziana, konieczne jest łączne spełnienie dwóch warunków: musi być ona zawarta na okres dłuższy niż 6 miesięcy i musi przewidywać możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za 2-tygodniowym wypowiedzeniem (art. 33 KP).