W ostatnim czasie niewątpliwie każdy z nas śledzi doniesienia dotyczące rozwoju epidemii koronawirusa COVID-19 oraz inicjatyw władz mających zapobiegać jego skutkom. Wszyscy obserwujemy działania Rządu i Sejmu, które w istocie mają pomóc zniwelować konsekwencje nie tylko pod względem społecznym i zdrowotnym ale również w aspekcie gospodarczym. Problemy z prowadzeniem działalności, utrata zysków, kwestie danin publicznych czy cała sfera związana z zatrudnianiem pracowników dotyczy wszystkich przedsiębiorców. Zaistniała sytuacja rodzi wiele pytań, na które przedsiębiorcy, a także pracownicy nie uzyskują rzetelnych odpowiedzi.

Od czasu wejścia Polski do Wspólnot Europejskich, a zwłaszcza w ostatnich latach, w związku z systematycznym liberalizowaniem zasad dostęp do rynku pracy dla osób spoza Unii, ilość osób poszukujących zatrudnienia w Polsce stale wzrasta. Obok zasadniczych pytań o zatrudnienie obcokrajowca nie będącego obywatelem Unii w zgodzie z wymogami formalnymi,  często pojawia się pytanie o to, jakie prawo reguluje zasady wykonywania pracy w Polsce przez takie osoby: polskie, kraju którego osoba jest obywatelem, czy może jeszcze prawo innego kraju. To ostatnie zagadnienie jest ważne w szczególności w przypadku, gdy przykładowo jedynym wspólnikiem podmiotu polskiego, zatrudniającego obywatela Ukrainy jest obywatel Niemiec, a praca ma być faktycznie świadczona na terenie Czech.

Wielokrotnie opisywaliśmy już problem mobbingu w miejscu pracy. Zgodnie z art. 94[3] Kodeksu pracy jest to działanie lub zachowanie dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, wywołujące u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników. O mobbingu można mówić tylko wtedy, gdy powyższe działanie inicjowane jest przez przełożonego wobec pracownika lub między pracownikami. Co jednak w przypadku, gdy pracodawca pada ofiarą nieodpowiedniego zachowania ze strony pracownika lub pracowników? W jaki sposób może się bronić przed fałszywymi oskarżeniami o mobbing?

Od 1 stycznia 2018 roku praca sezonowa dla cudzoziemców objęta jest nową regulacją w zakresie pozwoleń na pracę w Polsce dla cudzoziemców (obywateli państw nie należących do UE) – pozwolenie na pracę sezonową. Pozwolenie to wydane może być na maksymalnie 9 miesięcy w danym roku kalendarzowym. Warunek stanowi zatrudnienie w ściśle określonych sektorach. 

Minimalna płaca za pracę regulowane jest na mocy ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r., poz. 847). Ustawa ta stanowi wypełnienie obowiązku zapisanego w konstytucji. Minimalne wynagrodzenie na podstawie przepisów prawa jest minimalną kwotą należną pracownikowi za pracę w pełnym wymiarze, tzw. praca na cały etat.

Elektroniczne zwolnienie lekarskie wprowadzono w styczniu 2016 roku. Obecnie lekarze nie są zobligowani do korzystania z takiej formy zwolnienia lekarskiego. Jednak już wkrótce – od połowy 2018 roku, tzw. L4 funkcjonować będzie tylko w wersji elektronicznej.

Zgodnie z art. 118 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 2 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1999 r. o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli grupie 100.000 osób, mających prawo wybierania do Sejmu przysługuje inicjatywa ustawodawcza, czyli uprawnienie do przedkładania Sejmowi projektów ustaw. Korzystając z tej możliwości, dnia 22 września 2016 roku do Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej wpłynął głośny medialnie projekt mający na celu ograniczenie handlu w niedzielę i inne dni około świąteczne (druk nr 870).

Telepraca świadczona jest na podstawie umowy o pracę. Decyzja o tym, że praca ma być świadczona w systemie telepracy może zostać podjęta przez strony przy zawieraniu umowy o pracę albo już w trakcie trwania zatrudnienia. Zaznaczyć należy, że telepraca nie jest żadnym odrębnym czy szczególnym rodzajem stosunku pracy, a umowa o telepracę nie stanowi żadnego odrębnego rodzaju umowy o pracę. Jest to jedynie regulacja szczególnej formy wykonywania (świadczenia) pracy.

O wykonywaniu pracy zdalnej możemy mówić wtedy, gdy zachodzi relacja pracodawca-pracownik, a praca wykonywana jest poza siedzibą firmy. Dotyczy to także osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, tzw. etatowców. Nie każda praca wymaga codziennego przychodzenia do biura na 8 godzin. Dlatego też pracodawcy umożliwiają pracownikom zarówno wykonywanie obowiązków w formie home office, jak również w ramach tak zwanej telepracy.

Urlop przysługuje każdemu pracownikowi bez względu na to, w jaki sposób nawiązano stosunek pracy (np. w drodze umowy lub mianowania). Do jego uzyskania wystarczy mieć status pracownika zatrudnionego na umowę o pracę i pozostawać do dyspozycji pracodawcy (w gotowości do jej świadczenia). W konsekwencji niedopuszczalne będą sytuacje, gdy pracodawca jest niezadowolony ze swojego pracownika i w ramach nieformalnej „kary” nie udzieli pracownikowi urlopu. Nie będzie również możliwe faktyczne przymuszenie pracownika do zrzeczenia się swojego prawa do urlopu.