Jednym ze sposobów przymusowego wyegzekwowania od dłużnika roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym jest egzekucja z wynagrodzenia za pracę. Komornik dokonując zajęcia wynagrodzenia za pracę wzywa pracodawcę, aby ten nie wypłacał dłużnikowi poza częścią wolną od zajęcia żadnego wynagrodzenia, lecz przekazywał je jemu lub bezpośrednio wierzycielowi.

Osoby wkraczające na rynek zawodowy nieraz stoją przed wyborem formy prawnej, na podstawie której wykonywać będą swoją pracę. Najczęściej podstawą tą jest jedna z trzech form: umowa o pracę, umowa zlecenie oraz prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej. Poniżej omówione zostaną obowiązki ubezpieczeniowe wynikające z powyższych form zatrudnienia.

Pracodawcy mogą przysługiwać określone roszczenia majątkowe wobec pracownika – np. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej wskutek niewykonania obowiązków, roszczenie o odszkodowanie z tytułu naruszenia zakazu konkurencji czy roszczenie o naprawienie szkody w mieniu powierzonym.

Zasady nabywania prawa oraz ustalania wysokości i wypłacania dodatkowego wynagrodzenia rocznego dla pracowników jednostek sfery budżetowej, popularnie zwanego „trzynastką”  regulują przepisy ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz. U. z 1997 r. Nr 160 poz. 1080).

W praktyce bardzo często występują problemy z odróżnieniem instytucji potrącenia od odliczenia nadpłaconego wynagrodzenia. Z odliczeniem mamy do czynienia w sytuacji, gdy pracodawca wypłacił wynagrodzenie w pełnej wysokości, a pracownik z powodu nieobecności w pracy, za którą nie zachowuje prawa do wynagrodzenia powinien faktycznie otrzymać obniżone wynagrodzenie.