Zgodnie z art. 41 Kodeksu pracy pracodawca nie może wypowiedzieć pracownikowi umowy o pracę, gdy jego nieobecność jest usprawiedliwiona chorobą. Jakkolwiek w razie przedłużającej się absencji z powodu choroby ekonomiczny ciężar utrzymania pracownika nie obciąża pracodawcy (po objęciu pracownika zasiłkiem chorobowym w miejsce wynagrodzenia) o wiele bardziej dotkliwe skutki absencji wiążą się niekiedy z zaburzeniem organizacji pracy.

Przesłanki wygaśnięcia stosunku pracy są sztywno określone w Kodeksie pracy. Poza omawianą w ubiegłym tygodniu sytuacją śmierci pracownika lub pracodawcy do wygaśnięcia stosunku pracy możemy mieć również do czynienia kiedy pracownik zostanie tymczasowo aresztowany.

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (dalej. k.p. lub kodeks pracy) wskazuje dwa sposoby ustania stosunku pracy: rozwiązanie umowy o pracę (za wypowiedzeniem lub bez wypowiedzenia) oraz wygaśnięcie umowy o pracę.

Zgodnie z art. 229 § 2 kodeksu pracy: „Pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku”.