W ostatnim czasie niewątpliwie każdy z nas śledzi doniesienia dotyczące rozwoju epidemii koronawirusa COVID-19 oraz inicjatyw władz mających zapobiegać jego skutkom. Wszyscy obserwujemy działania Rządu i Sejmu, które w istocie mają pomóc zniwelować konsekwencje nie tylko pod względem społecznym i zdrowotnym ale również w aspekcie gospodarczym. Problemy z prowadzeniem działalności, utrata zysków, kwestie danin publicznych czy cała sfera związana z zatrudnianiem pracowników dotyczy wszystkich przedsiębiorców. Zaistniała sytuacja rodzi wiele pytań, na które przedsiębiorcy, a także pracownicy nie uzyskują rzetelnych odpowiedzi.

Ogłoszony przez Ministra Zdrowia stan zagrożenia epidemicznego wprowadził liczne ograniczenia w obszarze życia gospodarczego i społecznego, które nie pozostają bez wpływu funkcjonowanie zakładów pracy i możliwość wywiązywanie się pracodawców ze swoich obowiązków.

Nierzadkim zjawiskiem jest wykonywanie na terenie przedsiębiorstwa pracy przez osoby nie będące jego pracownikami. Nie chodzi w tym wypadku o osoby zatrudniane na podstawie umów cywilno-prawnych, ale o osoby zatrudniane na zasadzie outsourcingu, czyli o pracowników zatrudnionych przez innego pracodawcę – skierowanych do wykonywania obowiązków u innego pracodawcy. Najczęściej w ten sposób zakłady pracy outsourcują zadania związane z obsługą biurową, ale też dotyczące ochrony, utrzymania porządku, ale także zadania produkcyjne – zwłaszcza w okresach przejściowo większego zapotrzebowania na pracę (okresy zwiększonego popytu lub urlopów stałej załogi). Już od dłuższego czasu takimi outsourcowanymi pracownikami są również cudzoziemcy.

Na podstawie ustawy o ubezpieczeniu społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 30 października 2012 r. pracownik nie jest w żaden sposób chroniony od następstw wypadków w czasie drogi do/z pracy. Podlega on takiej ochronie zgodnie z art. 57b ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: „UFUS”). Zgodnie z definicją ustawową za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana.

Wykonywanie obowiązków służbowych w zakładzie pracy jest dla każdego pracownika codziennością. Przewidziana w przepisach inna równoprawna forma zatrudnienia, pozwalająca na wykonywanie czynności poza siedzibą przedsiębiorstwa, czyli tak zwana telepraca jeszcze do niedawna była instytucją mało popularną, jednak w obecnych czasach zyskuje coraz więcej zwolenników. Ma to związek głównie z ogromną elastycznością, jaką cechuje się stosunek pracy zawierany właśnie w tej formie.

Działając na podstawie art. 176 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, Rada Ministrów miała za zadanie opublikować i określić wykaz prac, które mogą mieć niekorzystny wpływ na zdrowie kobiet ciężarnych, przebieg ich ciąży lub karmienie dziecka piersią. Praca przy komputerze została zakwalifikowana w rozporządzeniu jako jedna z prac wykonywanych w warunkach szkodliwych i dlatego podlega pewnym ustępstwom w regulacjach prawnych.

W przypadku, gdy pracownik lub pracownicy ulegną wypadkowi przy pracy, okoliczności i przyczyny wypadku ustala powoływany przez pracodawcę zespół powypadkowy. Powołanie zespołu jest obowiązkiem pracodawcy, od którego nie może on zostać zwolniony nawet w przypadku oczywistego przyczynienia się pracownika do zdarzenia czy braku związku z pracą. Koszty przeprowadzenia postępowania mającego na celu ustalenie przyczyn i okoliczności wypadku ponosi pracodawca.

Zgodnie z regulacjami zawartymi w Kodeksie pracy – po stronie pracodawcy spoczywa obowiązek sporządzania rozkładu czasu pracy bez względu na stanowisko, na jakim znajduje się pracownik. Jest on ważnym elementem organizacji pracy, który określa godziny pracy pracowników w ciągu doby, tygodnia, miesiąca oraz okresu rozliczeniowego.

Pracodawca podejmuje decyzję o zatrudnieniu każdego pracownika z myślą, że ten będzie wykonywał na jego rzecz pracę. Co dzieje się w przypadku, gdy pracownik utraci zdolność do wykonywania umówionej pracy? Czy, i ewentualnie w jakim trybie, pracodawca ma prawo rozwiązać umowę o pracę z pracownikiem, który stał się niezdolny do pracy? Czy w takiej sytuacji ciążą na pracodawcy dodatkowe obowiązki?

18 czerwca 2016 roku weszła w życie ustawa z dnia 10 czerwca 2016 roku o delegowaniu pracowników w ramach świadczonych usług, do przyjęcia której Polski ustawodawca zobowiązany był z uwagi na konieczność wdrożenia unijnej dyrektywy o delegowaniu pracowników w ramach świadczonych usług.