Zgodnie z regulacjami zawartymi w Kodeksie pracy – po stronie pracodawcy spoczywa obowiązek sporządzania rozkładu czasu pracy bez względu na stanowisko, na jakim znajduje się pracownik. Jest on ważnym elementem organizacji pracy, który określa godziny pracy pracowników w ciągu doby, tygodnia, miesiąca oraz okresu rozliczeniowego.

Coraz powszechniejsza staje się praktyka wprowadzania do umów o pracę tzw. klauzul poufności wynagrodzenia, zabraniających pracownikom ujawniania wysokości swoich zarobków nie tylko osobom trzecim, ale także pozostałym pracownikom. W kwestii tego procederu stanowisko zajął Sąd Najwyższy w sprawie o sygnaturze akt I PK 12/11, której stan faktyczny i uzasadnienie prawne zostaną omówione w niniejszym artykule. 

Pracodawca ma obowiązek zatrudnić pracownicę po urlopie wychowawczym na dotychczasowym stanowisku, a kiedy nie jest to możliwe – na stanowisku równorzędnym lub odpowiadającym jej kwalifikacjom, za wynagrodzeniem nie niższym niż przysługiwało jej przez urlopem, co wynika z art. 186[4]k.p. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 lutego 1998 r. (I PKN 515/97) uznał, że pracą odpowiednią do kwalifikacji pracownika jest taka, która ich nie przekracza, ale też przy której te kwalifikacje znajdą zastosowanie, chociaż niekoniecznie w pełnym zakresie. Jeżeli te warunki są spełnione, pracodawca należycie wywiązał się z nałożonego na niego obowiązku. Warto również zauważyć, że jeżeli nie ma możliwości zatrudnienia pracownicy po powrocie z urlopu wychowawczego na dotychczasowym stanowisku, a jedynie na stanowisku równorzędnym lub odpowiadającym jej kwalifikacjom, to nie jest konieczne złożenie jej przez pracodawcę wypowiedzenia w zakresie warunków pracy i płacy.

Do 30 września pracodawcy muszą zasilić drugą wpłatą zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (zfśs). Żądanie wpłaty kwot nieprzekazanych w terminie przez pracodawcę nie przedawnia się, a związek zawodowy może domagać się należnych środków na fundusz w dowolnym czasie. Powstaje zatem pytanie, jakie konsekwencje grożą pracodawcy, który nie przekaże środków pieniężnych w odpowiednim czasie i kto może wystąpić do sądu z wnioskiem o przelanie zaległych środków?

Pracodawca, który raz traktuje zakładową organizację jako mającą pełne uprawnienia i konsultuje z nią sprawy pracownicze, a innym razem tego nie robi, nawet jeżeli uchybiła ona swoim obowiązkom, nadużywa prawa. Z tego powodu pracodawca nie może rozwiązać umowy z chronionym pracownikiem w przypadku odmownej decyzji ze strony związku, nawet jeżeli zakładowa organizacja związkowa w skutek niedopatrzenia utraci status organizacji zakładowej.

W trybie art. 53 k.p. pracodawca może rozwiązać każdą umowę o pracę niezależnie od jej rodzaju. Rozwiązanie umowy w trybie natychmiastowym w razie przedłużającej się nieobecności pracownika jest wyłącznie uprawnieniem pracodawcy, a nie jego obowiązkiem. Jaki moment jest odpowiedni na realizację przez pracodawcę tego uprawnienia? W jakiej formie zakomunikować pracownikowi zakończenie współpracy? W końcu, czy pracownik może domagać się ponownego zatrudnienia?

W prawie pracy obowiązuje ogólna reguła, zgodnie z którą w czasie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy pracodawca nie może wypowiedzieć mu umowy o pracę (zob. art. 41 k.p.). Ochrona pracownika przed zwolnieniem nie trwa jednak bez końca. Kiedy zatem pracodawca może rozwiązać umowę w trybie natychmiastowym (tj. bez zachowania okresu wypowiedzenia) z pracownikiem, który z przyczyn niezawinionych nie pojawia się w pracy?

Pracodawca nie mogąc zagwarantować innego stanowiska pracownikowi, który utracił zdolność do pracy, może wypowiedzieć mu umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Czy za okres wypowiedzenia, w którym pracownik nie świadczy pracy należy się wynagrodzenie?

Pracodawca podejmuje decyzję o zatrudnieniu każdego pracownika z myślą, że ten będzie wykonywał na jego rzecz pracę. Co dzieje się w przypadku, gdy pracownik utraci zdolność do wykonywania umówionej pracy? Czy, i ewentualnie w jakim trybie, pracodawca ma prawo rozwiązać umowę o pracę z pracownikiem, który stał się niezdolny do pracy? Czy w takiej sytuacji ciążą na pracodawcy dodatkowe obowiązki?

Ocena charakteru umowy łączącej strony zależy nie od jej nazwy, ale od wynikających z niej zobowiązań stron (prawa i obowiązki określone w umowie) oraz od sposobu jej faktycznego wykonywania.